Türkülerin Dağılması

50 yıldır türkü dinlerim. Hemen hepsini de anımsarım.

Türküleri sevmem. Popüler kültür olduğu için onlarla ilgilenirim. Onlar üzerinden tarihin ve kültürün faylarını izlemek mümkündür çünkü.

Bir saptama:

Türküler dağıldı. Biraz arabesk, biraz da fantezi bir dağılma bu.

Çokseslilik, Atatürk’e 50 sazla çoksesli müzik yapmalarından daha vahim durumda. Ancak, ana izlek bu değil.

Elektrosazın, diğer tüm çalgılar gibi, otantik müziğe kattıkları ve ondan götürdükleri hala tartışılıyor. Ancak, üzerinde çalıştığım konu bu da değil.

Genelde armonide bir doku yayılması var. Gevşeme ve yavşama burada.

Türkü genelde ağıt, yani trajedi ağırlıklıdır. Oysa, şimdilerde trajikomik ve melokomik var artık. Örnekse, HES türküleri rezil rüsva durumda.

Örneklersek:

Rahmetli Neşet Ertaş 50-60 yıl dağılmadan yol aldı.

Eskilerden sağ kalan nadir sanatçılardan Muazzez Turing ise, bu dağılmadan nasibini almış. Mihenktaşı saydığım bir gösterge onun dağılması.

Burada 2 tartışma odağı var:

Bir:

Balenin İtalyan halk danslarından ve cazın Amerikan halk müziğinden doğması olgusunun burada yaşanmaması.

İki:

Yeni Orta Çağ göstergesi olarak bu gevşeme.

İrdelemeler:

Bir:

Bizdeki 1960’lardan gelen Anadolu Folk ve Anadolu Rock geleneği çok güçlü. Şimdiki türkülerin bu izlekle yakından uzaktan ilintisi yok. Niyet de yok.

İki:

Kötü olanın iyi olanın yerini alması bağlamında, kitlesel yanlış kültürel seçim, faşizmde veya engizisyonda da mevcut. Bu açıdan, saptamamız, daha genel bir denkleme taşınmış oluyor.

Şerhler:

Bir: Tüm dekadanslar negatif değil ve/ya istisnasal olarak işlevsel dekadanslar da mevcut. İki: Kitle / halk / vd her zaman en kötüyü seçmez.

Bu durumda çıkarsama şu:

Türkülerin son 50 yıllık dejenerasyonu, köylülüğün kentliliği dejenere etmesi ile kültürel olarak çakışıyor. Burada kabahat, köylülerden çok kentlilerde / burjuvalarda.

Sonul çıkış şerhi:

Bu dejenerasyon, aynı zamanda yeni kültürel oluşumların başlangıcı olmakta. Sonucunu biz şu an yaşayanlar görmeyeceğiz.